مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

                                       یادم از کشته خویش آمد هنگام درو

گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید

                                      گفت با این همه از سابقه نومید مشو

گر روی پاک و مجرد چو مسیحا بفلک

                                    از چراغ تو به خورشید رسد صد پرتو

تکیه بر اختر شب دزد مکن کاین عیار

                                     تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو

گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش

                                    دور خوبی گذرانست نصیحتی بشنو

چشم بد دور ز خال توکه در عرصه حسن

                                 بیدقی راند که برد از مه و خورشید گرو

           آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت

             حافظ این خرقه پشمینه بینداز و برو