یک سینه بود و این همه فریاد !

 

می برد بانگ خود را

                           تا برج آسمان

می کوفت مشت خود را

                          بر چهره زمان !

 

زنجیر می گسست

دیوار می شکست

انگار حق خود را می خواست !

 

می رفت و خشمگین تر بر می گشت

می ماند و سهمگین تر بر می خاست.

 

تنها

اما شکوهمند

              توانا :

دریا.

                                                        فریدون مشیری

 

 

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد