یک سینه بود و این همه فریاد !

 

می برد بانگ خود را

                           تا برج آسمان

می کوفت مشت خود را

                          بر چهره زمان !

 

زنجیر می گسست

دیوار می شکست

انگار حق خود را می خواست !

 

می رفت و خشمگین تر بر می گشت

می ماند و سهمگین تر بر می خاست.

 

تنها

اما شکوهمند

              توانا :

دریا.

                                                        فریدون مشیری

 

 

www.nedayhasti.blogsky.com


                                                          یادتون نره

دریا- صبور و سنگین-

                می خواند و می نوشت :

-"....من خواب نیستم !

    خاموش اگر نشستم

                           مرداب نیستم !

روزی که بر خروشم و زنجیر بگسلم

روشن شود که آتشم و آب نیستم

                                                     فریدون مشیری