دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد

                         رخ فرسوده ی زردم غم گویای تو دارد

سر من مست جمالت دل من دام خیالت 

                         گهر دیده نثار کف دریای تو دارد

 

             برون شو ای غم از سینه که لطف یار می اید

                         تو هم ای دل ز من گم شو که ان دلدار می اید

             نگویم یار را شادی که از شادی گذشتست و

                          مرا از فرط عشق او به شادی عار می اید

 

           جشمه ای باش که لبریز می شود نه آب انباری که نیست کارش جز ذخیره کردن